Geschreven door Henk Klöpping
|
zaterdag, 8 oktober 2011 |
Een vergeten aspect in de discussie rond het bouwen van woningen in de plattelandsgemeente is het gegeven dat de een zijn brood de ander zijn dood is. Het is een illusie - een zorgvuldig in stand gehouden illusie - te denken dat we in staat zijn mensen te bouwen. We kunnen wel huizen bouwen en zo lang de mensen nog in aantal toenemen is de kans groot dat die huizen bewoners krijgen. Maar als de aantallen mensen afnemen en we - zoals in dit tijdgewricht helaas het geval is - bijkans fascistische angsten tegen buitenlanders zien is de kans al veel minder groot dat die huizen bewoond zullen worden. Mensen die in een nieuwbouwhuis gaan wonen vertrekken elders en laten daar een gat achter. "Als ik het maar goed heb" is niet alleen een persoonlijk credo geworden, maar ook een Gemeentelijk. |
Lees verder...
|
Bestuurskundige dr Piet Hemminga beschrijft in een webartikel hoezeer herindeling een willekeurig proces is. Piet schrijft onder meer: "Het is verbazend dat zo weinig bekend is over de gevolgen en resultaten van alle inspanningen om gemeenten groter te maken. Is het inderdaad zo dat de bestuurskracht toeneemt, dat de dienstverlening verbetert of dat de efficiency vooruit gaat? In de meeste gevallen blijft dat na het van start gaan van de nieuwe gemeente volstrekt onduidelijk. We weten het niet, al is het maar omdat één en ander noch van te voren, noch naderhand wordt onderzocht. Dat is zeker verbazend wanneer bedacht wordt hoeveel bestuurlijke drukte in het herindelen wordt gestoken."
In mijn eigen Gemeente zie ik het nu “live” gebeuren. Ondanks het feit dat onze Raad helemaal niet WIL herindelen heeft dezelfde Raad op een speciaal hiervoor belegde Raadsvergadering de conclusie getrokken dat men niet anders KAN. Die verrekte rijdende trein, inderdaad, Piet.